Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bolesławcu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2012 r.

Sąd Rejonowy w Bolesławcu I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Ilona Kata

Protokolant : Justyna Bigos

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2012r. w B.

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko W. G.

o zapłatę

I. umarza postępowanie co do kwoty 2000 zł,

II. zasądza od pozwanego W. G. na rzecz powoda M. S. kwotę 3619,73 zł (trzy tysiące sześćset dziewiętnaście złotych 73/100) wraz z ustawowymi odsetkami :

- od kwoty 3000 zł za okres od dnia 14 listopada 2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 619,73 zł – za okres od dnia 16 listopada 2011 r. do dnia zapłaty,

III. zasądza od pozwanego W. G. na rzecz powoda M. S. odsetki ustawowe:

- od kwoty 1000 zł - za okres od dnia 14 listopada 2011 r. do dnia 01 sierpnia 2012 r.,

- od kwoty 1000 zł - za okres od dnia 14 listopada 2011 r. do dnia 24 października 2012 r.,

IV. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1467 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 69/12

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2011 r. powód M. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego W. G. kwoty 5619, 73 zł wraz z ustawowymi odsetkami: od kwoty 5000 zł – od dnia 14 listopada 2011 r. i od kwoty 619,73 zł – od dnia wniesienia pozwu. Powód wniósł również o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 29 września 2010 r. pożyczył pozwanemu W. G. kwotę 5000 zł, którą pozwany zobowiązał się oddać do dnia 29 listopada 2010 r., jednak nie wywiązał się z tego ustalenia. Powód stwierdził, że pismem z dnia 29 grudnia 2010 r. wezwał pozwanego do zwrotu pożyczonych pieniędzy, jednak bezskutecznie. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się kwota należności głównej – 5000 zł – oraz kwota 619, 73 zł – skapitalizowane odsetki ustawowe za okres od dnia 30 listopada 2010 r. do dnia 13 listopada 2011 r. Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 23 listopada 2011 r. Sąd Rejonowy w Bolesławcu w całości uwzględnił roszczenie powoda /k. 9/.

Pozwany W. G. w ustawowym terminie złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w części, tj. co do kwoty 3000 zł. Przyznał, że w dniu 29 września 2010 r. pożyczył od M. S. kwotę 5000 zł, jednak wskazał, że od tamtej pory oddał powodowi łącznie kwotę 3000 zł, płacąc w ratach miesięcznych, osobiście do rąk powoda. Pozwany stwierdził, że nie żądał od powoda pokwitowań na wpłacone kwoty, ponieważ mu ufał /k.14-15/.

Na rozprawie w dniu 07 sierpnia 2012 r. powód M. S. ograniczył powództwo o kwotę 1000 zł /k. 31 verte/, a w dniu 22 listopada 2012 r. – o kolejną kwotę 1000 zł /k. 33/.

W. G. podczas rozprawy w dniu 07 sierpnia 2012 r. stwierdził natomiast, że według niego winien on jest powodowi jeszcze kwotę 1000 zł i ewentualnie odsetki /k. 30 verte/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na mocy umowy z dnia 29 września 2010 r. W. G. pożyczył od M. S. kwotę 5000 zł, którą zobowiązał się oddać do dnia 29 listopada 2010 r.

/dowód: umowa pożyczki – k. 6/

W umówionym terminie W. G. nie oddał pożyczonych pieniędzy.

/dowód: zeznania powoda M. S. – k. 30,33/

Pismem z dnia 29 grudnia 2010 r. M. S. wezwał W. G. do zwrotu pożyczonej kwoty w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

/dowód: wezwanie do zapłaty ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru – k. 7-8/

W dniu 02 sierpnia 2012 r. W. G. uiścił na rzecz M. S. tytułem zwrotu pożyczki kwotę 1000 zł, a w dniu 25 października 2012 r. – kolejną kwotę 1000 zł. Innych środków poza kwotą łączną 2000 zł W. M. S. nie wpłacił.

/dowód: zeznania powoda M. S. – k.30,33/

Sąd zważył, co następuje:

Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 k.p.c.).

W niniejszej sprawie bezspornie W. G. łączyła z M. S. umowa pożyczki kwoty 5000 zł. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umowy i istnienia zadłużenia. Wskazywał on jednakże w sprzeciwie od nakazu zapłaty, że do daty złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty uiścił na rzecz pożyczkodawcy łączną kwotę 3000 zł w miesięcznych ratach i że kwota ta powinna być zaliczona na poczet zwrotu pożyczki. Podczas rozprawy w dniu 07 sierpnia 2012 r., przesłuchany informacyjnie, pozwany podnosił natomiast, że trzykrotnie wpłacał na rzecz powoda większe kwoty na poczet zaciągniętej u niego pożyczki. Miało to być 1600 zł, 600 zł i 700 lub 800 zł (łącznie 2900 zł lub 3000 zł). W. G. podniósł, że oprócz tych większych kwot, co miesiąc lub co dwa miesiące uiszczał na rzecz M. S. kwoty po 100 lub 200 zł oraz że pokrył koszty uruchomienia karty kredytowej powoda w kwocie 200 zł jednorazowo. Pozwany stwierdził, że przy wręczaniu powodowi kwoty 1600 zł i 600 zł był obecny jego kolega R. C.. Wyjaśniał też, że nie żądał od powoda pokwitowań na wpłacone kwoty, ponieważ mu ufał.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd nie znalazł podstaw, alby zakwestionować zasadność dochodzonego pozwem roszczenia M. S.. Zgodnie z treścią umowy, którą pozwany zaakceptował, zaciągając pożyczkę, zwrot tej pożyczki miał nastąpić do dnia 29 listopada 2010 r. Nie ulega wątpliwości, że termin ten upłynął bezskutecznie oraz że powód pisemnie wzywał W. G. do zwrotu pożyczki. Bezsporne jest także, że już w trakcie trwania procesu W. G. uiścił na rzecz M. S. kwotę łączną 2000 zł.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu stanowi zawsze całokształt przedstawionego przez strony materiału dowodowego. Jest to konsekwencja przepisu art. 6 k.c., według którego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne oraz z art. 232 k.p.c., który wskazuje, że to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ocena przedłożonych dowodów pozostawiona jest przy tym swobodzie Sądu – Sąd dokonuje bowiem oceny według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (art. 233 § 1 k.p.c.).

Pozwany nie przedstawił Sądowi żadnych dowodów, które potwierdziłyby, że istotnie przed wszczęciem procesu zapłacił powodowi kwotę 3000 zł. Nie posiadał pokwitowań na wpłatę takiej łącznej kwoty. Tłumaczenie, że nie żądał ich, bo ufał powodowi, nie jest dla Sądu przekonujące. Sam fakt, że strony sporządziły umowę pożyczki na piśmie, przemawia za uznaniem, że pisemna forma między nimi nie była wyjątkowa. Nie było w ocenie Sądu żadnych przeszkód, aby – wręczając powodowi raty pożyczki- W. G. uzyskał od niego pokwitowanie wpłaty na piśmie. Dodać należy, że Sąd nie dysponował także dowodem z zeznań pozwanego. Nie stawił się on na ostatniej rozprawie, pomimo pouczenia, że nieusprawiedliwione niestawiennictwo będzie skutkowało pominięciem dowodu z jego zeznań. Co więcej, analiza jego twierdzeń zawartych w sprzeciwie od nakazu oraz złożonych w trakcie przesłuchania informacyjnego, także nie sprzyja wrażeniu wiarygodności w odniesieniu do jego stanowiska. Jak wspomniano już wyżej, w sprzeciwie od nakazu zapłaty W. G. twierdził, że przed wszczęciem procesu zapłacił powodowi 3000 zł. Na rozprawie zaś oświadczył, że ponadto zapłacił M. S. kwotę 200 zł za uruchomienie karty kredytowej oraz co miesiąc lub dwa płacił powodowi 100 zł lub 200 zł. Gdyby policzyć te domniemane wpłaty (licząc 200 zł co dwa miesiące), to należałoby przyjąć, że w ciągu roku 2011, aż do wytoczenia powództwa, W. G. zapłacił powodowi ok. 1200 zł ponad kwotę 3000 zł, o której pisał w sprzeciwie od nakazu zapłaty; w takiej sytuacji obowiązkiem zwrotu objęta byłaby zatem kwota 800 zł i odsetki. Tymczasem w sierpniu i październiku 2012 r. W. G. faktycznie zapłacił na rzecz M. S. łączną kwotę 2000 zł, przyznając niejako w ten sposób, że stan jego zadłużenia jest wyższy, niż wspomniane 800 zł. Nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że te „drobne” wpłaty – po 100 zł czy po 200 zł – uiszczane były przez pozwanego jako odsetki, to należy zauważyć, że odsetki ustawowe liczone od pełnej kwoty 5000 zł za cały rok dają kwotę 650 zł. Nie sposób więc potraktować jako wystarczające i przekonujące twierdzenia pozwanego o wpłatach dodatkowych na rzecz powoda miesięcznie lub co dwa miesiące po 100 zł lub 200 zł. Jak wyżej wskazano, dowodów na wpłaty kwot 1600 zł, 600 zł i 700 lub 800 zł pozwany również nie przedstawił Sądowi do oceny. Wnioskowany przez pozwanego dowód z zeznań świadka R. C. nie został przeprowadzony z uwagi na trzykrotne niestawiennictwo tej osoby na kolejne wezwania Sądu. Ponieważ R. C. na ostatniej rozprawie nie stawił się bez jakiegokolwiek usprawiedliwienia nieobecności (podobnie zresztą jak sam pozwany), Sąd doszedł do przekonania, że nie istnieją przyczyny, dla których rozprawa powinna być odroczona celem przesłuchania R. C. w charakterze świadka.

W związku z ograniczeniem żądania pozwu przez powoda o kwotę 2000 zł, postępowanie co do tej kwoty zostało umorzone.

W pozostałej części powództwo M. S. podlegało uwzględnieniu, zarówno co do kwoty 3000 zł – nieuiszczonej należności głównej, jak i kwoty skapitalizowanych odsetek- 619, 73 zł.

Na mocy art. 481 k.c. zasądzono również odsetki:

- od kwoty 3000 zł – począwszy od dnia 14 listopada 2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1000 zł – za okres od dnia 14 listopada 2011 r. do dnia 01 sierpnia 2012 r.,

- od kwoty 1000 zł – za okres od dnia 14 listopada 2011 r. do dnia 24 października 2012 r.,

Natomiast odsetki od skapitalizowanych odsetek w kwocie 619,73 zł zasądzono na podstawie art. 482 § 1 k.c., począwszy od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1467 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę składają się: opłata od pozwu w kwocie 250 zł i zwrot kosztów zastępstwa procesowego – 1200 zł (obliczony na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych … - Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł. Ponieważ roszczenie powoda zostało częściowo – tj. co do kwoty 2000 zł - zaspokojone przez pozwanego już w toku procesu, uznać należy – za stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w treści orzeczenia z dnia 21 lipca 1951 r. w sprawie C 593/51- że pozwany przegrał proces w całości. Zgodnie z treścią powoływanego wyżej przepisu art. 98 k.p.c. winien on zatem uiścić na rzecz powoda wszelkie poniesione przez niego koszty procesu, celowe dla dochodzenia jego praw.